اخبار شرکت رافائل سانتی، جوانترین "سه قهرمان پس از رنسانس"

رافائل سانتی، جوانترین "سه قهرمان پس از رنسانس"

رافائل سانتی(Raffaello Sanzio da Urbino، نام کامل Raffaello Sanzio da Urbino، 28 مارس 1483 یا 6 آوریل - 6 آوریل 1520)، که اغلب به نام رافائل (رافائل) معروف است.نقاش ایتالیایی، همچنین جوانترین از "سه قهرمان ازپس از رنسانس"، نشان دهنده اوج آنچه یک هنرمند در رنسانس می توانست در حرفه زیبایی ایده آل خود به دست آورد.

خلق و خوی او صلح آمیز و باصفا است و تعداد زیادی خلق کرده استمجسمه های مدونا، آثار او کاملاً تجسم آرامش، هارمونی، هارمونی، تقارن و نظم کامل و آرام است.

ویژگی های ایجاد

رافائل از کودکی تحت تأثیر سبک نقاشی نرم و لطیف پدرش و مکتب اوربینو قرار گرفت و راهی اصیل شد.قبل از 25 سالگی تعداد زیادی مجسمه از مدونا ساخته شد و به همین دلیل در سراسر جهان به شهرت رسید.مدوناها در آثار او نه تصاویر تلخ گذشته هستند و نه با مدونای بوهمی مکتب ونیزی تفاوت دارند.آنها تصاویر زنانی آرام و با فضیلت هستند، درست مانند مادران جهان، سرشار از انسانیت گرم.در سال 1504 به فلورانس آمد و تکنیک لئوناردو داوینچی معروف به "دود" را آموخت و سبک جدیدی را شکل داد.

آثار رافائل نمونه ای از آرامش، هارمونی، هارمونی، تقارن و نظمی کامل و آرام است - از این نظر، کار او را می توان در واقع «قله جهان اومانیستی و رنسانس» نامید (Giuliano Briganti، 1988).

قدردانی از آثار

از سال 1504 تا 1508، مشهورترین نقاشی های رافائل از باکره عبارتند از: "باکره دوک بزرگ"، "باکره در علف"، "باکره در باغ" و غیره."باکره در باغ" بهترین است.با اینکه تابلویی مذهبی است اما در دنیا سرشار از شادی و زیبایی است.باکره به پهلو نشسته و مراقب دو کودک بازیگوش است، یکی عیسی و دیگری یحیی تعمید دهنده.خطوط تصویر نرم، نمای دور زیبا، و نمای نزدیک پر از گل است.چند ابر سفید روشن در آسمان وجود دارد که درخشش ملایم را منعکس می کند.عشق و مناظر سرشار از شعر است.

از سال 1508 تا 1520، خلاقیت هنری رافائل به اوج خود رسید.اولین تالار واتیکان او بر اساس اشعار شاعر د لا هینجادور نقاشی شد.اگرچه این نقاشی‌های دیواری مانند «جدال مقدسات»، «مدرسه آتن»، «کوه پارناسوس» و «سه فضیلت» برای خدمت در مقر مقدس طراحی شده‌اند، اما رافائل ماهرانه آن را تجسم ایده‌های اومانیستی خود ساخت.رافائل بر اساس اشعار شاعر دلا الیودورو، چهار نقاشی دیواری برای اتاق دوم کاخ واتیکان آماده کرد: «هلیودورو از معبد اخراج می‌شود»، «جرم در پولسینا» و «پیتر نجات یافت» زندان» و «پاپ با آتیلا ملاقات می‌کند». "، موضوع این گروه از نقاشی ها جشن گرفتن قدرت پاپ و پیروزی او است. در این میان، نجات پیتر از زندان هیجان انگیزترین آنهاست. هنرمند شوخ طبعی، شجاعت و جزئیات عصبی و هیجان انگیز نجات فرشته را توصیف کرد. رافائل نقاشی دیواری "آژیر آتش در کاخ بورچ" را برای سالن سوم کاخ واتیکان خلق کرد. این نقاشی در اصل برای تبلیغ معجزه پاپ لئو چهارم بود. دعا برای از بین بردن آتش اما در اینجا ستایش زحمتکشان ایتالیایی را با تکیه بر توان خود می خواند آتش را می کوبید مشهورترین پرتره های رافائل در این دوره "پاپ ژولیوس دوم" و "پاپ لئو ایکس" است.ژولیوس دوم به تصویر کشیده شده است. به عنوان یک با اراده قویو تصویر خشونت آمیز، در حالی که لئو ایکس شی به عنوان یک حرفه ای شوم و حیله گر به تصویر کشیده شده است.علاوه بر این، «پرتره کاردینال توریفولیزیو»، «پرتره کاسیلیون»، «پرتره جیووانا داراگونا» و... از برجسته‌ترین آثار رافائل در این دوره هستند و او در بیان ویژگی‌های شخصیت‌ها مهارت دارد.و رفتاربا این حال، بهترین مهارت این هنرمند همچنان در بیان زیبایی زنانه مانند «یوهنا آراگون» و «دونا ویلاتا» است.اولی از رنگ‌های مخملی و قهوه‌ای تیره برای بیان موقعیت نجیب شخصیت‌ها استفاده می‌کند، در حالی که دومی از رنگ‌های طلایی برای توصیف لطافت ماهیچه‌ها و شفافیت حجاب استفاده می‌کند.

معروف ترین مجسمه های باکره در دوره بعدی رافائل "باکره روی صندلی" و "باکره سیستین" است.رافائل در «مدونا روی صندلی» از صحنه‌های شادی خانوادگی رایج در جهان استفاده می‌کند تا شادی عمیق خانوادگی عشق مادر و فرزند بین باکره و کودک را توصیف کند.رافائل در «مدونا سیستین» مجموعه‌ای از تکنیک‌های بیانی جدید را به شیوه‌ای ضد سنتی به کار گرفت که به مردم اجازه می‌داد تا باکره را از نقطه‌نظر حرکت و احساس حرکت تماشا کنند.این شاهکار با حس حرکت و حرکت ملودی مانند مونالیزا بسیار قابل مقایسه است و گنجینه ای نادر در گنجینه فرهنگ و هنر بشری است.

رافائل در عمر کوتاه خود بیش از 300 اثر خلق کرد.هنر او توسط نسل های بعدی "هنر کلاسیک" و آثار او به عنوان "الگوهای خلاقانه" و از شهرت بالایی برخوردار است.

تاثیر شخصیت

نقاشی های رافائل تحت تسلط تصویر باکره است، بنابراین مردم عادت دارند رافائل را با تصویر ظریف و لطیف باکره مرتبط کنند [132].او به عنوان نقاش درباری پاپ واتیکان از بزرگترین افتخار برخوردار است.او همچنین به عنوان سه استاد رنسانس ایتالیا در کنار لئوناردو داوینچی و میکل آنژ شناخته می شود.برای قرن ها، او به عنوان بزرگترین نقاش نابغه مورد ستایش قرار گرفته است.از نظر ظاهری، رافائل شاعری بی چون و چرا، نقاش و استعدادی فوق بشری با چابکی بود.او آرمان های هنری نوافلاطونیسم رنسانس را به گونه ای تجسم کرد که گویی تجسم آن آسان است.

سهم بزرگ رافائل به هنر رنسانس ایتالیا در تاریخ هنر یک واقعیت تاریخی است که هیچ کس نمی تواند آن را انکار کند.اگرچه رافائل از نظر هوش و خلاقیت به خوبی داوینچی نیست.از نظر سبک و سیاق، او به خوبی میکل آنژ نیست.از نظر رنگ و حساسیت، او به خوبی مکتب ونیزی نیست، اما می تواند به خوبی به نبوغ هنری همه جانبه او کمک کند تا برخی از درخشان ترین دستاوردهای هنری رنسانس را خلق کند.رافائل جوهر سبک‌ها و تکنیک‌های نقاشی نسل قبلی استادان هنر را خیلی زود جذب کرد و سپس این جوهره‌ها را در آفرینش واقعی خود یکپارچه کرد و بر اجرای زیبایی ایده‌آل جهان متمرکز شد که به طور خاص دوران رنسانس را توصیف می‌کرد.هنر روح را آشتی می دهد و او را به یک استاد هنر اومانیستی ملایم و ملایم تبدیل می کند.این هماهنگی زیبایی آرمانی، روح هنر رافائل است.

رافائل ایده‌آل هنری نوافلاطونی را پذیرفت و با مهارت‌های رنگ‌آمیزی خود، انسان‌گرایی رنسانس را به اوج رساند.اگرچه آثار زیادی از او باقی نمانده است، اما درخشش آثار او تأثیر گسترده‌ای بر نسل‌های بعدی خواهد داشت.رافائل مواد مغذی را از تکنیک های نسل قبلی استادان هنر استخراج کرد و به زیبایی نرم، گرد و کاملا هماهنگ تبدیل شد.آثار سریال مدونا او شاهکارهای کمیاب در تاریخ هنر هستند.رافائل با رویکردی سکولار، مضامین مذهبی سنتی را به عنوان زیبایی ایده آل در زندگی واقعی به تصویر می کشد، درخشش خطی انسان های معمولی را می ستاید و سرشار از شادی و شادی است که بازتاب بیشتری از تفکر انسان گرایانه اوست.هنر رافائل که نسل‌های بعدی آن را «کلاسیک» می‌نامیدند، نه تنها الهام‌بخش سبک باروک بود، بلکه تأثیر عمیقی بر مکتب کلاسیک در قرن هفدهم فرانسه گذاشت.از منظر تاریخ هنر، رافائل نه تنها نقاش رنسانس است، بلکه دریچه جدیدی از روش های خلاقانه را برای نسل های بعدی گشوده است.